Een leed kwam telkens op mij aan
onmog’lijk om het af te weeren
met geen tranen te bezweren
’k had het anders lang gedaan
Toen ging het boven op mij staan
tot ik stil lag zonder weeren
Duldend, wachtend moest ik leeren
En toen eerst is het heengegaan
Dat is nu al een poos gelêen
Ik zie het nu van verre nog
En begrijp niet, waarom tochjk
Ik toen zo leed met veel geween
-
Titus Brandsma